Het slechte weer van de afgelopen maand was ook van invloed op de clubevenementen: de “Northern Territories” tocht werd tweemaal uitgesteld en ook de Wildroostertocht werd een week verschoven. Beide acties werden beloond met zon. Veel zon!
We hadden ons zeer verheugd op deze toertocht die in onze favoriete omgeving, de Veluwe, zou worden verreden. De voorpret werd echter danig verstoord door een valpartij van ondergetekende op de zaterdag ervoor. Op wat blauwe plekken na zonder ernstige gevolgen, gelukkig. Hoewel de schade aan de CB ogenschijnlijk meeviel -dankzij de valbeugels en het brede streetfighter stuur alleen een kunstzinnig verbogen koppelingshendel en een kapot spiegelglas- was de motor niet meer aan de praat te krijgen en werd hij met de bergingswagen afgevoerd. Dat werd dus stevig balend bij Arjen achterop de rit afmaken en ook de volgende dag de Wildroostertocht rijden. Een andere consequentie was dat we de eerder gemaakte afspraak met Silvia uit Almere moesten afbellen. Omdat zij zelf niet kon rijden vanwege een recente operatie aan haar hand, zou zij Arjen’s duopassagier zijn, deze dag. Gelukkig vond zij een comfortabel zitje bij Coen achterop de CB1300. Iedereen blij.
Hoewel je natuurlijk het liefste zelf rijdt, werd het ook voor mij een geslaagde dag dankzij de motorvrienden die meereden, de prachtige route van Coen en de schitterende omgeving.
In Almere troffen we behalve penningmeester Eric en zijn Silvia, Oscar en Tiny met hun rood/witte CB1000 en broer Remco met de gele TDM. Via Harderwijk, Hierden en Hulshorst reden we naar Nunspeet waar organisator Coen ons opwachtte op het terras van restaurant Joris. Daar was ook Ed met vriendin Nipha en zijn “blingbling” zwart/zilvergespikkelde CB1000. Verder voegden rood/witte CB1300-rijder Frits en zijn vriend met bordeauxrode Goldwing en vriendin zich bij de groep. Met acht motoren (3 CB1000, 2 CB1300, een Goldwing, een Yamaha FZ1 en een TDM) en in totaal 13 personen, reden we Nunspeet uit om aan de Wildroostertocht te beginnen. Jammer dat mijn rood/witte CB1000 er niet bij kon zijn, dan waren de rood/witten eindelijk eens in de meerderheid geweest…
Wildroosters, die waren er volop. Bij Vierhouten, vijf kilometer verderop, scoorden we de eerste en daar eindigden we ook, maar daarover verderop meer. Behalve de nodige fietsers was het opvallend rustig op de Veluwe en konden we genieten van de eeuwig ruisende bossen. Tussen de bomen door zag je de heide hier en daar al aardig paars worden. Op sommige plaatsen was deze echter geel van de ??bloemen. Via o.a. Vierhouten, Gortel. Nierssen en Wenum belandden we in Apeldoorn waar we koffie en een broodje dachten te scoren, maar helaas: het ene restaurant bleek dicht, het andere had de kok naar huis gestuurd voor het weekend… Omdat de hongerklop begon toe te slaan (wij waren om 8.15 uur vertrokken en het was inmiddels 13.00 uur) werd besloten via Hoog Soeren en Ugghelen (mooi mooi mooi!) door te rijden naar Beekbergen. Hotel De Smittenberg bood naast een ruim terras en veel plek voor voertuigen ook heerlijke broodjes, salades, ijscoupes, appelgebak en gekoelde dranken. De deels op het trottoir geparkeerde CB’s trokken niet alleen bekijks, maar ook een collega-CB: een zilvergrijze CB1300. En paard-en-wagens, cabrio’s, fietsers etc. Zou het mooi weer zijn?
Nu de inwendige mens weer versterkt was, vervolgden we onze weg langs o.a. Loenen, Hoenderlo en Otterlo richting Arnhem. De Goldwing was inmiddels afgezwaaid. Na een tankstop klommen we via de Zuid Veluwe langzaam weer in noordelijke richting langs o.a. Uddel en Elspeet. Onderweg zagen we o.a. de bekende schaapskudde.
Hoewel Arjen en ik hier al heel wat ritten hebben gemaakt tijdens onze vakanties wist Coen ons te verrassen met allerlei prachtige weggetjes. We genoten dan ook met volle teugen van de bossen, doorkijkjes met karakteristieke Veluwse boerderijen en de vele dorpjes met altijd weer die brink met kerk en (verleidelijke) terrasjes onder grote bomen. Want het was inmiddels flink warm geworden.
Terug in Vierhouten sloeg Coen af richting Epe om ons naar “zijn” pannenkoekrestaurant De Ossenstal te brengen. Dat moet wel het bestbewaarde geheim van Epe zijn! Niet te vinden voor mensen die er niet bekend zijn. Om er te komen, moet je een paar kilometer onverharde weg volgen het bos in. Daarvoor gebruikten we het smalle fietspad. Het schietgebedje “laat ons hier a.u.b. geen tegenliggers krijgen!” heeft geholpen, zowel heen als terug.
Onder een forse parasol werd een grote “clubtafel” gemaakt én een striptease opgevoerd door Tiny, Silvia en Oscar (sorry, de foto’s hebben de censuur niet doorstaan). Daarna lieten we ons de koele dranken en warme pannenkoeken goed smaken. En Arjen de spare ribs. Clublid Frits gaf een rondje om zijn aanstaande zestigste verjaardag op gepaste wijze te vieren. Daar werd natuurlijk uitbundig op geproost. Nogmaals van harte, Frits! Ook de club deed een bijdrage door het tweede rondje te betalen. Dat ging erin, want je droogt aardig uit, ook al doet de motor het meeste werk.
Hoewel iedereen het zeer naar zijn/haar zin had op deze lommerrijke plek midden in het bos, werd het om 19.00 uur tijd om weer op te stappen. De rit naar huis zou voor ons nog zo’n twee uur in beslag nemen.
Op de parkeerplaats van De Ossenstal namen we afscheid: tot over twee weken bij de CBBQ in Anna Paulowna! De meeste deelnemers aan deze Wildroostertocht zien we dan weer terug.
De terugreis verliep voorspoedig. Opvallend waren de honderden mensen die langs de autowegen een stoeltje hadden neergezet om naar het langsrazende verkeer te kijken. Ook op de viaducten stonden vele “traffic watchers” die vooral enthousiast naar de tientallen vrachtwagens (hoezo vakantietijd?) zwaaiden. En vaak even enthousiast teruggegroet werden met (knipper)lichten en claxons.
Zoals altijd: hoe noordelijker we kwamen, des te stiller het werd op de weg. Coen was de laatste die we gedag zwaaiden. Nog even een tussenstop bij het tankstation nabij Purmerend, de benen strekken (je bent toch wat stijf na zo’n valpartij), wat drinken en weer op de CB voor de laatste driekwartier. Om 21.15 uur reden we Anna Paulowna binnen en gaf de teller aan dat er weer een dikke 500 kilometer bij was gekomen. Die dagtrofee voor de grootste afgelegde afstand is weer binnen………
Het was een prachtige motordag, dankzij de op alle fronten meewerkende weergoden, de motorvrienden en, last-but-not-least, tourmanager Coen als ambassadeur van de Veluwe, waarvoor dank!
Carmen Blaauboer
